Państwo Wkrzan- Ukerland
Wkrzanie (na mapie: Ukrer). wg http://www.wizlaw.de/html/rujana.html
Poniżej- próba rekonstrukcji Ukerlandu.
W pierwszej poł. X w. uzależnili się od Germanów. Należeli do wieleckiej grupy plemion, okresowo przyłączali się do Związku wieleckiego. W 934 miała miejsce wyprawa niemiecka na ziemie Wkrzan.
Podbój
W 954, margrabia Gero w Saksonii Wschodniej ( marca Geronis ), wspomagany przez kuzyna cesarz Ottona I , Conrada z Lotaryngii , poprowadził z powodzeniem kampanię mającą ujarzmić Ukrani, który weszli w zasięg Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego po 929 - w wyniku Bitwy w Lenzen. W roku 954 przyjęli zależność od pierwszego margrabiego Marchii Wschodniej Gerona.
Powrót niepodległości
Po 983 buncie Obodrytów i Lutiyków, uzyskali ponowną niezależność, ale pozostał pod stałą presją wojskową, zwłaszcza z Polski i Świętego Cesarstwa Rzymskiego. W wyników wielkiego powstania Słowian, które miało miejsce w roku 983 odzyskali swobodę. W wiekach późniejszych (ok. XII w.) znaleźli się w księstwie zachodniopomorskim. W wieku XII na części ich ziem podbitych przez Brandenburgię powstała Marchia Wkrzańska[1].
Sąsiadowali z plemionami (od północy zgodnie z ruchem wskazówek zegara): Wolinianie, Pomorzanie, Pyrzyczanie, Rzeczanie, Redarowie, Dołężanie, Czrezpienianie i Chyżanie[2].
Obecnie dawne terytorium Wkrzan obejmują niemiecki Powiat Vorpommern-Greifswald i Powiat Uckermark oraz polski Powiat policki.
opr. Adam Fularz na post. Wikipedii
- Encyklopedia Szczecina. T. II P-Ż. Szczecin: Uniwersytet Szczeciński, 2000, s. 619. ISBN 8387341452. (pol.)
- Atlas Historyczny Polski. Warszawa: Polskie Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1993, s. 4. ISBN 8370000169. (pol.)
- Piskorski J. M., Rozmieszczenie i zasięg osadnictwa Wkrzan, [w:] Materiały Zachodniopomorskie, t. 26, 1980.
- Piskorski J., Wkrzanie, [w:] Słowiańszczyzna Połabska między Niemcami a Polską, red. J. Strzelczyk, Poznań 1981.
- Piskorski J., Z dziejów politycznych Wkrzan, [w:] Przegląd Zachodniopomorski, t. 25/1, 1981.
- Ingo Materna. Brandenburgische Geschichte. Akademie Verlag. Berlin. 1995, p. 29
Naprawdę świetnie napisane. Pozdrawiam.
OdpowiedzUsuń